บทที่ 2 ตอนที่ 2
เรือนกายสูงใหญ่แบบหนุ่มตะวันตกของชาริลล์ คาร์ตันก้าวเดินลงมาตามขั้นบันไดที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างวิจิตรตระการตาพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่บอกให้รู้ว่าเจ้าของนั้นกำลังอารมณ์ดีมากแค่ไหน เสียงผิวปากดังแผ่วเบาออกมาจากลำคอแกร่งสีแทน นัยน์ตาสีเขียวมรกตฉายแววความสุขเอาไว้มากมายจนผู้เป็นน้องชายอย่างบรูซที่เดินสวนทางมาอดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้
“เย็นนี้พี่ชาร์ลแต่งตัวหล่อมากเลยนะครับ มีนัดกับสาวหรือครับ”
รอยยิ้มที่ริมฝีปากสวยจัดของชาริลล์กว้างขึ้น ขณะมองใบหน้าหล่อเข้มราวกับเทพบุตรของน้องชายคนสุดท้องของคาร์ตัน
“พี่จะไป คาร์ตัน มิวเซียม น่ะ”
นัยน์ตาทรงพลังสีน้ำเงินของบรูซหรี่มองหน้าพี่ชายน้อยๆ บอกให้รู้ว่าไม่เชื่อถือนัก
“จริงหรือครับ แต่ท่าทางของพี่ชาร์ล เหมือนกำลังจะออกไปเดทกับสาวเลยนะครับ”
“เดทอะไรกัน ไม่มีหรอก พี่ก็แค่...”
ใบหน้ารูปหัวใจของโรสิตาผุดขึ้นมาในสมอง รอยยิ้มจากกลีบปากสีเชอรี่สดของหล่อนทำให้เขาไม่อาจจะละความคิดถึงได้เลย
เพราะอะไร...?
ชาริลล์เลือกที่จะไม่คิดหาคำตอบกับคำถามค้างคาใจนั้น เขาเลือกที่จะโต้ตอบกับบรูซแทน
“ไม่มีอะไรหรอกบรูซ พี่ก็แค่รู้สึกดีเวลาได้ไป คาร์ตัน มิวเซียม เท่านั้นเอง”
บรูซกอดอกเดินวนรอบกายสูงใหญ่ของพี่ชายอย่างใช้ความคิด
“บางทีผมก็อดคิดไม่ได้ว่า ผู้หญิงของพี่ชาร์ลจะออกมาจากรูปภาพ ไม่งั้นก็ไหโบราณ”
ทันทีที่คำพูดของน้องชายจบ เสียงหัวเราะของชาริลล์ก็ดังขึ้นทันที เขาหัวเราะจนน้ำตาไหล พลางส่ายหน้าน้อยๆ
“ถ้าไหวิเศษขนาดนั้นพี่จะเอามาให้นายยืม โอเคไหม บรูซ”
ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบไม่ต่างจากพี่ชายอย่างบรูซ คาร์ตันยิ้มเยาะมุมปาก
“ถ้าได้ก็ดีสิครับ ผมจะได้จับยายซันนี่ยัดลงไปในไห และเอาไปถ่วงน้ำเลย ตอนนี้ผมทั้งเบื่อ ทั้งรำคาญยายนี่สุดๆ ดูสิครับตอนนี้ผมผอมแค่ไหน ต้องฝืนใจกินอาหารจากฝีมืออ่อนหัดของยายเด็กบ้านั่นทุกมื้อกลางวัน”
แทนที่ชาริลล์จะสงสารน้องชายกลับหัวเราะด้วยความขบขัน
“ก็นายดันโชคดีถูกยายซันนี่เลือกเอาไว้ตั้งแต่เด็กนี่ ยังไงซะนายก็เป็นเจ้าบ่าวของเด็กนั่น ไม่มีทางเลี่ยงได้หรอก”
“นั่นแหละครับ นรกดีๆ นี่เอง สักวันถ้าผมทนไม่ได้ ยายซันนี่แหลกแน่”
“อืมม์... นายจะจัดการยังไงกับยายซันนี่ก็ตามสบายเถอะ พี่คนนอกไม่อยากจะยุ่งด้วย”
ชาริลล์พูดไปหัวเราะไป ในขณะที่บรูซยืนถอนใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
“พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวจะสาย”
“เฮ้... เดี๋ยวก่อนสิครับพี่ชาร์ล...”
แผ่นหลังบึกบึนทรงพลังของชาริลล์หายไปในที่สุด บรูซถอนใจออกมาเบาๆ กำลังจะหมุนตัวขึ้นไปชั้นบน เพราะต้องการพักผ่อน แต่เสียงสาวใช้ที่กระหืดกระหอบวิ่งมาหยุดด้านหลังก็หยุดการเคลื่อนไหวเอาไว้เสียก่อน
ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมา พร้อมกับเอียงหน้าไปมอง
“มีอะไร”
“คุณซันนี่โทรมาหาคุณบรูซค่ะ”
บรูซหรี่ตามองหน้าสาวใช้ ก่อนจะเลื่อนไปจับจ้องที่โทรศัพท์ไร้สายสีดำในมือเล็ก
“บอกว่าฉันกำลังอาบน้ำอยู่”
สาวใช้รีบทำตาม ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู แต่เพียงไม่นานก็ต้องหน้าเสียและรีบบอกเขา
“คุณซันนี่บอกว่าคุณบรูซโกหก ถ้าไม่ยอมคุยกับเธอเดี๋ยวนี้ เธอจะมาหาคุณบรูซถึงบ้านเลยค่ะ”
บรูซกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ในโลกนี้ไม่เคยมีอะไรน่าเบื่อเท่ากับยายเด็กทานตะวันมาก่อนเลย นี่ถ้าเขาไม่เกรงใจคุณอาทั้งสองล่ะก็ เขาจับยายเด็กนรกนี่เหวี่ยงออกนอกโลกไปนานแล้ว เด็กบ้าอะไรตามทุกฝีก้าวเลย
“ส่งมา”
สาวใช้รีบยื่นโทรศัพท์ไร้สายให้กับเจ้านายหนุ่มที่หน้าบูดบึ้ง จากนั้นก็รีบถอยออกไปยืนห่างๆ เพราะเกรงกลัวโทสะ
บรูซยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู พร้อมกับกรอกเสียงกระด้างออกไป
“วันนี้เฝ้าพี่ทั้งวันยังไม่พอใจหรือไง หรือว่าจะต้องย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย”
เขาประชดออกไป แต่เจ้าหล่อนหาได้สะทกสะท้านไม่
“ไปได้จริงเหรอ งั้นซันนี่ขอพ่อกับแม่ก่อนนะ พรุ่งนี้จะรีบขนเสื้อขนผ้าเข้าไปอยู่ด้วยแต่เช้าเลยค่ะ พี่บรูซของซันนี่ใจดีที่สุดเลย”
คนปลายสายกระโดดโลดเต้น แต่คนต้นสายกลับยืนกัดฟันจนกรามปวดหนึบ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กบ้านี่จะมีสมองน้อยนิดขนาดนี้
“พี่ประชดไม่รู้เลยหรือไง”
“อ้าว... ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าแต่ให้ซันนี่ไปอยู่ด้วยจริงๆ ใช่ไหม”
“ไม่ต้องมา... ห้ามมาเชียวนะ ถ้ามาพี่จะบินหนีไปอยู่ที่อื่น”
สาวน้อยปลายสายตกใจ รีบละล่ำละลักออกมา ในขณะที่บรูซยืนถอนใจระรัว
“โอ๋ โอ๋... อย่าไปไหนนะพี่บรูซ ซันนี่ล้อเล่น ซันนี่ไม่ไปอยู่กับพี่บรูซหรอกค่ะ เพราะถึงแม้ว่าตอนกลางคืนเราจะอยู่ไกลกัน แต่ในฝันของซันนี่มีพี่บรูซทุกคืนเลยนะคะ”
“เด็กประสาท”
เขาต่อว่าอย่างอารมณ์เสีย และพยายามจะหาทางวางสายให้เร็วที่สุด
“โทรมาหาพี่มีอะไร ถ้าไม่มีพี่จะไปอาบน้ำแล้ว”
“อาบน้ำ...”
